Jarenlang ging Tess van Wieringen (28) van dokter naar dokter, maar niemand wist wat ze had. Tot dat ze na elf jaar eindelijk een diagnose kreeg: endometriose. Maar een oplossing vinden, lijkt onmogelijk.
Vanaf haar vijftiende beginnen de klachten: buikpijn, een opgezette buik. “Ik kreeg altijd te horen dat het tussen mijn oren zat”, vertelt Tess. “Ik heb wel zestien psychologen versleten en zelfs EMDR-therapie gehad.”
Zeven miskramen
Zij en haar partner willen graag kinderen. Die wens mondt uit in zeven miskramen. “Na elf jaar kwamen ze er eindelijk achter dat ik endometriose heb: weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies maar dat buiten de baarmoeder zit. Ik was superblij en opgelucht. Eindelijk was duidelijk dat er écht iets met mij aan de hand was. Dat ik nooit voor niks mijn afspraken had afgezegd.”
Mislukte operatie
Maar de vreugde is van korte duur. De operatie, die haar uit haar lijden moet verlossen, mislukt. “Een arts heeft al het overtollige slijm oppervlakkig weggebrand, maar dat had weggesneden moeten worden. Twee weken na de operatie merkte ik dat het steeds slechter met me ging. Ik belandde verschillende keren met buikpijn en koorts op de spoedpost.”
Ik vind het fijn dat euthanasie tot de mogelijkheden behoort’
Second opinion
Tijdens een second opinion in een nieuw ziekenhuis blijkt dat de operatie volledig is mislukt. Er is veel schade aangericht in haar buik en haar zenuwen zijn voor een groot deel kapot. “Iedere dag word ik wakker van de pijn. Ik kan niks meer, heb geen energie en slik veel medicatie. Inmiddels zit ik al anderhalf jaar in een rolstoel. Mijn partner moet me helpen met douchen en naar de wc gaan.”
België
Volgens de artsen is ze uitbehandeld in Nederland. “Ik heb binnenkort een afspraak in Leuven, België. Als ze me daar ook niet kunnen behandelen, ga ik naar Londen. Ik wil nog niet opgeven. Ik ben nog maar 28 jaar en wil leven. Toch heb ik er, met de pijn die ik nu heb, weinig vertrouwen in.”
Euthanasie
En als er écht geen oplossing meer is? “Dan gaat mijn huisarts een euthanasietraject in gang zetten. Het is het laatste wat ik wil, maar de pijn is verschrikkelijk en ik ben een control freak. Dit is de enige optie als ik straks echt niet meer wil en niet meer kan.”