Mirela Liethof-Sahuric vluchtte als tienjarig meisje samen met haar oma uit Bosnië. Via Kroatië reisde ze samen met haar moeder naar Nederland waar haar oma zich weer bij hen aansloot.
“De oorlog in de Balkan begon in Kroatië”, vertelt Mirela. “Ik was een jaar of acht en voelde dat de angst leefde dat de oorlog ook in Bosnië zou uitbreken. We kregen de waarschuwing dat als het luchtalarm drie keer afging, de oorlog was uitgebroken. Als we op school waren, moesten we onmiddellijk naar een kelder om daar te schuilen. Als de sirene om een andere reden afging, verstijfde ik van angst.”
Verschrikkelijk
Samen met haar oma doet ze een vluchtpoging. “Mannen met geweren kwamen de bus binnen waarin we zaten. Alle waardevolle spullen en sieraden moesten worden ingeleverd. Kinderen moesten al hun kleren uittrekken omdat zij dachten dat er waardevolle spullen in hun ondergoed verstopt zat. Dat was verschrikkelijk.”
Vluchtpogingen
De vluchtpoging mislukt. Mirela en haar oma worden teruggestuurd naar Bosnië. De tweede vluchtpoging lukt wel en de twee belanden in Kroatië. Haar moeder is dan nog in Bosnië. “Langzaam kwam het besef dat er iets heel ergs aan de hand was en dat mijn moeder nog in Bosnië was. Ik probeerde haar soms urenlang te bellen. Soms lukte dat, soms niet. Vaak waren de lijnen dood en hoorde ik dagenlang niks.”
Nederland
Haar moeder komt na een paar maanden ook in Kroatië, maar daar mogen ze niet blijven. “Sommige vluchtelingen moesten naar Duitsland of Oostenrijk, anderen naar Nederland. We hadden geen keuze. Mijn moeder en ik kwamen in Nederland terecht. Daar werden we ook weer met mijn oma herenigd.” Het raakt Mirela nog altijd. “Niet alleen de vlucht, maar alles wat daarbij kwam kijken. Als kind heb ik mijn huis verlaten, mijn vrienden en familie. De vlucht was verschrikkelijk. Dat heeft mij gevormd tot wie ik nu ben en dat draag ik altijd met mij mee.”
Als de sirene afging, verstijfde ik van angst
Dankbaar
Toch is ze een dankbaar mens. “De opvang in Nederland was een fijne ervaring. Mensen hadden oprechte interesse en wilden mij helpen. Het leven werd eindelijk weer een beetje normaal. Ik ging naar school met andere vluchtelingkinderen. In Kroatië voelde ik me niet welkom en werd ik gediscrimineerd. Hier was dat niet het geval. Ik ben gelukkig, heb een normaal en goed leven opgebouwd. Ik ben dankbaar voor waar ik nu sta. Weet dat een goed leven niet vanzelfsprekend is. Het leven is een geschenk en ik probeer mijn ervaringen om te zetten in iets positiefs door andere vluchtelingen te helpen en mijn verhaal te delen.”