“Vanaf mijn tiende wist ik dat ik anders was; bij controle van de schoolarts bleek ik zwaarder dan mijn leeftijdsgenoten. Dit leidde tot een strikt dieet, opgelegd door mijn moeder. Ik herinner me nog goed hoe ik op verjaardagen slechts een droog biscuitje kreeg in plaats van taart. Ik wist zelf ook wel dat ik zwaarder was. Tijdens gymlessen werd ik altijd als laatste gekozen met opmerkingen als “die dikke kan niet rennen”. En in de puberteit, terwijl mijn vriendinnen verkering kregen, voelde ik me buitengesloten. Daardoor begon ik sociale situaties te mijden. Ik probeerde allerlei diëten, maar het lukte me nooit om het gewicht eraf te houden. Na zoveel jaren van gewichtsschommelingen verandert de communicatie tussen je brein en je maagdarmstelsel, en raakt volledig ontregeld. Je lichaam wil terug naar het hoogste gewicht dat het ooit had. Op mijn veertigste, met 125 kg en morbide obesitas, kreeg ik de diagnose Diabetes type 2. Het voelde alsof het zwaard van Damocles, dat ik al zo lang boven mijn hoofd had voelen hangen, eindelijk was gevallen. In 2017 koos ik – met veel schaamte – voor een maagverkleining, hopend op een gezonder leven. Mijn maag ging van Galia meloen naar kiwi formaat. In de negen maanden erop verloor ik vijftig kilo.
In 2017 kreeg Natasja Wijling een maagverkleining. Net als vele anderen kampt zij met obesitas. Als co-voorzitter/bestuurslid van de Nederlandse Vereniging voor Overgewicht en Obesitas (NVOO) wil zij met haar persoonlijke verhaal anderen een hart onder de riem steken.
"Obesitas is een ziekte, geen zwakte. Schaam je niet om om hulp te vragen"
De operatie was echter niet de 'makkelijke uitweg' zoals vaak gedacht wordt. Na een paar jaar kwam er weer twintig kilo bij, wat de schaamte die ik al voelde over deze 'noodgreep' versterkte. Het was niet alleen de veroordelende blik van anderen, maar ook de scepsis onder veel artsen over obesitas als chronische ziekte. Toen ik dit met een vriendin besprak, zei ze: "Ik denk alleen aan eten als mijn maag knort." Dit verschil in ervaring was een eye-opener. Wanneer ik wakker word, denk ik meteen: "Wat zal ik ontbijten?’ Gelukkig vond ik een begripvolle huisarts die vroeg: "Wat zou je zelf willen?" Ik overweeg het nu met obesitas medicatie proberen. Een maagverkleining is geen wondermiddel; je moet je niet schamen om hulp te zoeken. Ik heb zelf een half jaar geworsteld met mijn schaamte voordat ik weer hulp zocht, terwijl ik altijd tegen anderen zeg dat ze zich niet hoeven te schamen. Obesitas is een chronische ziekte en je bent niet alleen. Bij de NVOO kun je steun en begrip vinden, waar een gesprek of chat je de moed kan geven om hulp te vragen.”
