“Ik kan logischerwijs niet overal bij”, vertelt Thibault. “Toen ik laatst een supermarkt in wilde gaan, lukte dat niet. De sensor van de automatische schuifdeuren stond op 1,60 meter, dus werd ik niet gedetecteerd. Ook moet ik regelmatig mensen vragen om wat voor me te pakken, omdat ik er niet bij kan. De samenleving is niet voor kleine mensen gemaakt.” Moet hij naar een openbare wc? Dan moet hij wachten tot het zittoilet vrij is. En door enkele simpele aanpassingen kan hij autorijden, maar een deelauto huren is een ander verhaal.
Stiekem foto’s maken
Dat zijn praktische zaken, maar wat volgens Thibault zwaarder weegt, is het mentale aspect. “Veel mensen vinden het nog altijd acceptabel om grappen te maken over kleine mensen. Het werkt op de een of andere manier op de lachspieren. Soms maken mensen zelfs ongevraagd foto’s van ons, om die vervolgens aan hun vrienden te laten zien.” Thibault staat positief in het leven. Maakt iemand een foto of ongepaste opmerking? Dan komt dat inmiddels niet meer bij hem binnen en gaat hij er met gestrekt been in. “Ik heb er een sport van gemaakt om – als zoiets gebeurt – de ander een ongemakkelijk gevoel te geven. Zo liep ik laatst een horecazaak binnen. Daar zat een jongen die stiekem een foto van mij maakte, hij had niet door dat zijn flitser aanstond. Ik ben op hem afgelopen en vroeg of ik zijn laatste foto mocht zien. Na veel handelingen mocht dat. Hij had de foto snel verwijderd, dus vroeg ik of hij zijn prullenbak wilde openen. Op zo’n moment word ik niet als een persoon gezien, maar als een object. Ik word puur op mijn uiterlijk gedefinieerd.”
Bewustwording en een gelijke behandeling
Renee Heerkens is moeder van de tweejarige Thomas. Ook hij heeft achondroplasie. “Ik zie mensen regelmatig verbaasd kijken, omdat hij motorisch al zo ontwikkeld is. Ze snappen niet dat zo’n klein jongetje al zo goed kan lopen, rennen en klimmen. De verschillen worden nu langzamerhand zichtbaar. Thomas is ontzettend schattig. Hij is klein, guitig en ondeugend. Maar het is niet leuk als er straks door leeftijdsgenoten nog over hem gemoederd wordt. Hij is geen pop.” Thibault vult aan: “Je wil op een gegeven moment niet meer schattig zijn, maar serieus genomen worden.” Thibault en Renee maken zich daarom hard voor een stukje bewustwording en daar hoort een gelijke behandeling bij. “Wij zijn gewoon mensen, onze lengte doet er niet toe, maar een inclusievere samenleving vermindert onze afhankelijkheid wel aanzienlijk”, aldus Thibault. In Nederland is dat – in tegenstelling tot andere landen – niet vanzelfsprekend. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld schrijft de Americans with Disabilities Act (ADA) voor dat gelijke toegang tot faciliteiten moet worden gegarandeerd. Hierdoor hebben Amerikanen met achondroplasie betere kansen op participatie in alle aspecten van het leven. Thibault: “Openbare toiletten zijn voorzien van laag geplaatste urinoirs, winkels hebben lagere kassa’s en weegschalen, en musea hebben banken die geschikt zijn voor mensen van alle lengtes. Waarom kan dat in Amerika wel en in Nederland niet?”
